nosyopsis

elde birşeyler çizmek istiyordum.

starlık meselesi,

öyle bir popüler çağda yaşıyoruz ki, bu bulunduğumuz ülkeden mi...

sonra devam edeceğim.

onun dışında efendim, bugün okuldaydım, yine kafalarda bir sürü projeler, yapılacak işler, güzel hoş sohbetler geçti bir gün daha. bir de bugün doğru eleştirinin nasıl yapılabileceğine dair ufak bir an yaşadım güzeldi.

proje yönetimi olaylarından bahsediyordum bir ara, bunun için insanın önce kendisini yönetmesi gerektiğinden, her neyse baydı bu olay.

durduğumuz yerden bir çok proje bir çok fikir sunabiliriz çoğu zaman. sadece okuyarak okuduklarımızı yorumlayarak yaşayabiliriz, ancak şöyle bir durum var. "üretim yapan insan" olma durumu başka bir şey istemekte, bugün yine başka bir muhabbette konuşuyorduk, sokağa çıkmalı insan, ordan geçmelisin, belki internet bunu azaltıyor.

deneyimlerimiz kısıtlanıyor bir anlamda, 2 boyutlu bir ekranda yaşadığımız deneyimlerle tatmin oluyoruz, oraya gidemiyorsak google earthle gidiyoruz, flickrdan fotoğraflarına bakıyoruz, ekşi sözlükten gidenlerin yorumlarını okuyoruz vs. vs.

şöyle bir öngörüm var, sokağa çıkmayan bulunduğu yerden gözlem yapan bu insanlar bir ortak üretime doğru gidiyor, yapılan herşey birbirine benziyor. yeni hikayeler zor yazılıyor, sokağa çıkmak ondan beslenmek gerekiyor.

belki biraz dışardayız, başka birşey yapmamız gerekiyor. bilemiyorum.

biraz hava lazım.

Sanat grupları, sanatçı insiyatifleri, tasarım grupları, akımlar, manifestolar, ortak üretim, tartışmalar...

Peki bunlar ne için?

Birlikte hareket ettiğimizde daha güçlü olduğumuz, daha üretici olduğumuz için mi? yoksa kişisel networklerimizi genişletip, egosal tatminlerimizi kalabalık ortamlarda bulabildiğimiz için mi? bilemiyorum.

Ben birlikte üretmenin gücüne inanırım, çok geleneksel bir üretim eğitiminde yetiştim sonuç olarak. Herkesin birşeyin ucundan tuttuğu, beraber üretim için çabaladığı bir ortam..

Ancak bir süre sonra, şöyle kırılmalar söz konusu oluyor sanırım, bir grup insan bir araya geldiği zaman ortak bir söylemleri olması gerekiyor, ortak bir dert, yoksa çıkan iş, kurulan ortam çok sağlıklı olmuyor.

Sadece iş yapmak için -ortak bir dert olmadan- bir araya gelmek, bir süre sonra zorunluluğa dönüşüyor.

Bu konuda daha yazacaklarım var, ancak araştırmam, kütüphaneme ulaşmam lazım, ben yine seferiyim de.

Ben evde yada daha doğru deyimiyle laptop ile bulunduğum her yerde çalışabilen bir insanım,

ama bir şekilde bu serbest çalışma imkanı bir yerden sonra bir dezavantaja da dönüşebiliyor.

Tasarlanan projeler, işler, organizasyonlar bir yerden sonra birbirleriye kesişmeye, zaman mekan sıkışması yaratmaya başlıyor.

Sanırım bir ajanda kullanmak bu iş için önemli bir kıstas, ne zaman ne yapacağını bilmek, check-listler oluşturmak, ekip kurmak, ekiple beraber de çalışmak, düzenli mail kontrolü yapmak, feedback almak, revize etmek...

Bunların dışında bir hayat olduğu da başka bir gerçek, kişisel ilişkiler, sosyal hayat vs. 

Her yerde çalışabilmenin dezavantajı bu oluyor sanırım, bir süre sonra 24 saat iş insanına dönüyor insan, farkında olmadan zamanının çoğunu çalışmayla ya da bilgisayar başında geçirilen boş saatlerde harcıyor.

İşin içine freelance para kazanılan işler girdiğinde ise kişisel projeler arka planda kalıyor. Kişisel gelişim süreci, araçsal gelişim sürecine dönüyor, içerik kendini tamamen üretime bırakıyor, bir taraf eksik kalıyor.

Belki insanın sadece yapacaklarını değil yaptıklarını da yazması lazım, kendi programından da feedback alması lazım.

Robot mu oluyorum ne?